|
Κώστας Καρυωτάκης - Ο Ξυλοκαστρίτης ποιητής |
|
|
|
Έχει γραφτεί από ΟΝΝΕΔ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
|
|
Δευτέρα, 06 - 07 - 2009 |
(δημοσιεύτηκε στο site www.just964.gr στις 6/7/09)
Γράφει η Ολυμπία Γιαννούτσου, μέλος του Τ.Γ. ΟΝΝΕΔ Δήμου Ξυλοκάστρου
 Ο Κώστας Καρυωτάκης,
(30 Οκτωβρίου 1896 – 21 Ιουλίου 1928),
γεννήθηκε στην Τρίπολη και ήταν γιός της
Αικατερίνης Σκάγιαννη και του νομομηχανικού
Γεωργίου Καρυωτάκη, από τη Συκιά Κορινθίας.
Σε όλο το ποιητικό του έργο δεν έχει μιλήσει
πουθενά για Συκιά και για Κορινθία. Όμως η αγάπη
του για το χωριό αυτό φαίνεται σύμφωνα με
αναλυτές, μέσα από μια προσεκτική μελέτη του
ποιήματος ΥΠΝΟΣ, που οδηγεί στο συμπέρασμα
ότι με το "πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας",
ο ποιητής αναφέρεται στη Συκιά Κορινθίας,
το παραθαλάσσιο χωριό που μοιράζεται το αισθητικό δάσος του πευκιά με
το Ξυλόκαστρο.
Ο παππούς του ποιητή, Κώστας Ευθυμίου κατέβηκε νέος από τα Καρυώτικα
Κορινθίας στη Συκιά και αργότερα οι Συκιώτες "βάπτισαν" την οικογένεια από
Ευθυμίου σε Καρυωτάκη.
Ήταν ο δευτερότοκος της οικογένειας. Είχε μια αδελφή ένα χρόνο μεγαλύτερή του,
τη Νίτσα και έναν αδελφό μικρότερο, το Θάνο. Λόγω της εργασίας του πατέρα του,
η οικογένεια του αναγκαζόταν να αλλάζει συχνά τόπο διαμονής.
Στην εφηβική ηλικία του ποιητή εκδηλώνεται η λογοτεχνική του κλίση, επηρεαζόμενος
από τη μητέρα του Αικατερίνη, που σύμφωνα με μαρτυρίες συνήθιζε νΆ αφήνει έμμετρα
μηνύματα στο σπίτι.
Το 1917 απέκτησε το πτυχίο του από τη Νομική Σχολή Αθηνών. Για ένα διάστημα
επιχείρησε να ασκήσει το δικηγορικό επάγγελμα αλλά η έλλειψη πελατείας τον ώθησε
στην αναζήτηση θέσης δημοσίου υπαλλήλου. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, Ο Πόνος
του Ανθρώπου και των Πραμάτων, δημοσιεύτηκε το 1919. Η δεύτερη συλλογή του,
υπό τον τίτλο Νηπενθή, εκδόθηκε το 1921. Την ίδια περίοδο ερωτεύτηκε με την
ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, η οποία εργαζόταν μαζί με τον Καρυωτάκη στη
Νομαρχία Αττικής. Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης μαθαίνει ότι έχει
προσβληθεί από σύφιλη, νόσημα τότε ανίατο και κοινωνικά στιγματισμένο.
Θεωρείται ένας από τους βασικούς λόγους που τον ώθησε στην αυτοκτονία. Το
ανακοινώνει πρώτα στην αγαπημένη του και της ζητά να χωρίσουν. Εκείνη, του
προτείνει να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, αλλά ο Καρυωτάκης είναι πολύ
περήφανος για να δεχθεί τη θυσία της. Εκείνη αμφιβάλλει για την ειλικρίνειά του,
νομίζει ότι η αρρώστια του είναι πρόφαση για να την απομακρύνει από κοντά του.
Την αγάπη του Καρυωτάκη αποδεικνύει το προσωπικό του μπαούλο που ανοίχτηκε
μετά το θάνατό του και περιείχε το θεατρικό έργο «Ο άρρωστος», ένα μπλόκ με
ποιήματα, όλα τα γράμματα της Πολυδούρη και περισσότερες από εκατό φωτογραφίες.
Τον Δεκέμβριο του 1927, εκδόθηκε η τελευταία του ποιητική συλλογή, με τίτλο
Ελεγεία και Σάτιρες. Τον Φεβρουαρίου του 1928 αποσπάστηκε στην πόλη της Πάτρας
και λίγο αργότερα στην Πρέβεζα, όπου και αυτοκτόνησε στις 21 Ιουλίου του ίδιου
έτους.
Ο Κώστας Γ. Καρυωτάκης αν και έφυγε πολύ νέος μόλις 32 χρόνων, άφησε πίσω του
ένα αξιόλογο έργο. Αμέτρητα είναι τα μελετήματα και οι διατριβές που γράφτηκαν και
δημοσιεύτηκαν μετά τον "εντυπωσιακό" θάνατό του. Χαρακτηρίστηκε από πολλούς
ως ο ποιητής των άκρων. Παρά τη πενία του λεξιλογίου του και την μονοτονία των
θεμάτων του, δημιούργησε Σχολή στην Ελληνική Λογοτεχνία.
Πολλοί ήταν αυτοί που τον μιμήθηκαν και έκαναν τους μελετητές του να μιλούν για
"καρυωτακισμό". Ενδεικτικά αναφέρω την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη (1902-1930),
τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη (1888-1944), καθώς και τον Μήτσο Παπανικολάου
(1900-1943). Εκτός από τη ποίηση ασχολήθηκε με τη σκιτσογραφία ο Καρυωτάκης,
έγραψε πεζά ενώ έδωσε και μεταφράσεις ξένων λογοτεχνών, όπως του Φρανσουά
Βιγιόν.
Αναμφισβήτητα με το σπουδαίο ποιητικό του έργο συμβάλλει στην πολιτιστική
προσφορά της Κορινθίας.
|
|
Τελευταία ενημέρωση ( Δευτέρα, 06 - 07 - 2009 )
|
