Όπως κατά καιρούς συμβαίνει, αναλυτές και ερευνητές, προερχόμενοι, κυρίως, απ'
το χώρο της δημοσιογραφίας, δημοσίευσαν και προσφάτως μελέτες, με σχετικούς
πίνακες, που αφορούν, γενικά, στον Τύπο της χώρας μας και ειδικά στις ημερήσιες
εφημερίδες των Αθηνών. Το πλέον άξιο παρατηρήσεως στις εργασίες αυτές έγκειται
στο ανησυχητικό φαινόμενο της συνεχούς πτωτικής τάσεως των ημερήσιων
εφημερίδων, ο αριθμός φύλλων κυκλοφορίας των οποίων, κατά τα τελευταία ιδίως
χρόνια, έχει υποστεί μείωση περίπου 35%.

Πού μπορεί, άραγε, να αποδοθεί το φαινόμενο αυτό; Σε πολλούς λόγους, ασφαλώς,
με πρωταρχικό εκείνο του ανταγωνισμού της τηλεοράσεως.

Όμως, η κρίση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας, δηλαδή φαινόμενο που σημαίνει
εκδήλωση έντονης δυσπιστίας του αναγνωστικού κοινού προς τα μέσα αυτά
πληροφορήσεως και ενημερώσεως παραβλέπεται. Το θέμα συνάπτεται, βεβαίως,
με το πρόβλημα της αντικειμενικότητας και της αλήθειας των μεταδιδόμενων
ειδήσεων και πληροφοριών. Ειδικότερα, ο αναγνώστης δεν έχει τη δυνατότητα να
ελέγχει και εξακριβώνει την αλήθεια των δημοσιευόμενων στις εφημερίδες.

Το έργο αυτό, το οποίο προϋποθέτει αυστηρή αντικειμενικότητα, δηλαδή εξαντλητική
έρευνα της αλήθειας και ευσυνειδησία, γενικότερα, εκ μέρους εκείνων οι οποίοι έχουν
την ευθύνη της μεταβιβάσεως των ειδήσεων στο κοινό, είναι εναποτεθειμένο, εκ
των πραγμάτων, στους ώμους των υπευθύνων δημοσιογράφων. Ως εκ τούτου,
η εφημερίδα ως μέσο κυκλοφορίας και μεταδόσεως των ειδήσεων, εξαρτά την
αξιοπιστία της, συνεπώς και την κυκλοφοριακή της σταθερότητα και άνοδο, από
την υπευθυνότητα, την οποία οφείλει να επιδεικνύει απέναντι στην αλήθεια και από
τον σεβασμό, που πρέπει να εκδηλώνει προς τη νοημοσύνη και την κριτική ικανότητα
του αναγνώστη. Οι άτυποι δεοντολογικοί κανόνες της δημοσιογραφίας, που ισχύουν
διεθνώς, δεν φαίνεται να τηρήθηκαν στη χώρα μας κατά την τελευταία και κρίσιμη
αυτή πενταετία, απ' τον Τύπο ευρείας κυκλοφορίας, ο οποίος :

α) Υπηρέτησε, εκτός των άλλων, τη χυδαιοποίηση σε όλους τους τομείς της
κοινωνικής και πολιτικής ζωής, επέδειξε ανεξέλεγκτη ανευθυνότητα, υπερέβαλε σε
πνευματική φαυλότητα και, συνεκδοχικά, πρόβαλε και επέτεινε τον λαϊκισμόν.

β) Επεδόθη σε εμπορευματοποίηση και πολιτικοποίηση των πάντων, με κραυγαλέα
προπαγάνδα

γ) Χαρακτηρίσθηκε από έλλειψη υπευθύνων και αξίων λόγου αναλύσεων και μελετών,
για τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα του Τόπου, έτσι ώστε να μη προβληθεί η
σκληρή πραγματικότητα.

δ) Παρασύρθηκε σε φρενιτιώδη ανταγωνισμό προς τα ιδιωτικά, κυρίως, τηλεοπτικά
μέσα ενημερώσεως, με αποτέλεσμα οι μεν εφημερίδες αυτές να μεταβληθούν σε
περιοδικά ποικίλης ύλης, οι δε αναγνώστες τους, κατά σημαντικό ποσοστό, να
στραφούν προς τα ανταγωνιστικά μέσα ενημερώσεως και

ε) ασκώντας τον έλεγχο, ο οποίος καταξιώνει την αποστολή και το λειτούργημα του
Τύπου γενικά, ως το δικαστήριο της κοινής γνώμης,που πρέπει να είναι, φάνηκε
ασυνεπής προς θεμελιώδεις αρχές της δημοσιογραφίας.

Συγκεκριμένα, εν ονόματι δήθεν της αντικειμενικότητας και της ανάγκης να
προστατευθούν τα συμφέροντα του Τόπου, επεδίωξε να διαδραματίσει, κατά τη
φάση αυτή, ρόλο δημόσιου Εισαγγελέα.

Και πρωτοστάτησε μεν, (σημ.την δεκαετία 1980-1990,περίοδο που κυβερνούσε ο
Ανδρέας Παπανδρέου) αναμφισβήτητα, στην ανάγκη καθάρσεως της κοινωνίας και
της οικονομίας από όλους τους λυμεώνες του χρήματος του Ελληνικού
λαού - δακτυλοδεικτώντας, μάλιστα, τους δράστες των σκανδάλων της περιόδου
εκείνης - όμως, κατά την κρίσιμη στιγμή της αλήθειας, ενώπιον του Ειδικού
Δικαστηρίου, περιέργως δίστασε, ανακρούσας πρύμνα. Αρνηθείς δε να επιβεβαιώσει
τις δικές του καταγγελίες έθεσε την αξιοπιστία του εν αμφιβόλω !

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Η ασυνέπεια και η ανευθυνότητα του Τύπου του
είδους αυτού είχαν ως τελική συνέπεια την αθώωση των κατηγορηθέντων πολιτικών,
το βαρύ, όμως, τίμημα της  κρίσεως, που  προέκυψε από τη δημοσιογραφική αυτή 
συμπεριφορά, υπήρξε η οριστική, ίσως, απώλεια των αναγνωστών, κατά σημαντικό
ποσοστό. Και το θλιβερό αυτό γεγονός, δεν επηρέασε μόνο την κυκλοφορία των
υπαιτίων εφημερίδων, αλλά κλόνισε και το κύρος και την αξιοπιστία της Ελληνικής
δημοσιογραφίας, γενικότερα. Άλλωστε και η επελθούσα παταγώδης κατάρρευση του
διεθνούς Κομμουνισμού, επέδρασε, σεισμικά, στη συνείδηση του απογοητευθέντος
αναγνωστικού κοινού του, που αντελήφθη ότι επί τόσο χρόνο ενεπαίχθη απ' τον
πολιτικό-ιδεολογικό και δημοσιογραφικό αυτόν λαϊκισμό.

Αυτά όλα, λοιπόν, αποτέλεσαν την κύρια αιτία για να εκδηλωθεί έντονη η δυσπιστία
μεγάλης μερίδος του αναγνωστικού κοινού και να δημιουργηθεί κρίση εμπιστοσύνης
για το σύνολο, σχεδόν, του ημερήσιου Τύπου. Το όντως ανησυχητικό αυτό
φαινόμενο θα έπρεπε ν' αποτελέσει αντικείμενο σοβαρής μελέτης.

Συνοψίζοντας :

Για ν΄αποκαταστήσει ο Τύπος στην Ελλάδα τη σοβαρότητα και το κύρος του,
οφείλει :

α) Να μη δημιουργεί, με υπερβολές ή αποκλεισμό ειδήσεων και γεγονότων, εξ
ορέων ασπάλακας και εξ ασπαλάκων όρη.

β) Να δημοσιεύει κάθε είδηση, ως έκθεση όλων των συμβάντων, αφού η εφημερίδα
είναι ο καθρέφτης των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών, εγκαταλείποντας τη
νεολογοκρισία, που υποκρύπτει συνωμοσία σιωπής, δηλ. απόκρυψη ειδήσεων και
πληροφοριών.

γ) Να λειτουργεί με σχόλια, αναλύσεις, έρευνες και κύρια άρθρα σε βάθος, ως δέσμη
προβολέως φωτίζοντας τα γεγονότα εκείνα που κρύβουν οι ειδήσεις.

δ) Να υπηρετεί τους θεσμούς, παραμένοντας ο θεματοφύλακας και όχι το
υποκατάστατό τους, διότι, διαφορετικά, μετατρέπεται σε όργανο εκείνων που
επιδιώκουν να εκμεταλλευθούν την εκάστοτε από διοργάνωση και υπολειτουργία
των θεσμών.



Ευχαριστούμε θερμά τον κο Ματθαίο Ανδρεάδη για την επιστολή του.