Μία επιδερμική αναφορά στη σημερινή θέση της Ελληνίδας γυναίκας, επιτρέπει διπλή
ανάγνωση. Παρονομαστής πάντως,οι συνεχείς και δίκαιες διεκδικήσεις των γυναικών για
πλήρη εξίσωση των δύο φίλων, ενώπιον των οποίων η αλήθεια είναι, η πολιτεία δεν έχει
μείνει αδρανής.

Για την ιστορία θα σημείωνα, ότι η πλήρης νομική ισότητα μεταξύ των δύο φύλων της
χώρας μας κατοχυρώθηκε με το άρθρο 4 παρ. 2 του Συντάγματος του 1975, ενώ θα
πρόσθετα την κύρωση από την χώρα μας στα 1982 της διεθνούς σύμβασης περί εξισώσεως
των δύο φύλων ή των  Οδηγιών της Ε.Ε. καθώς και των σχετικών κειμένων περί
καταργήσεως των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών, κυρίως δε και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο,
της υποχρεωτικής προστασίας του Κράτους σε γυναίκες από σε βάρος τους ενέργειες.

Μ΄ άλλα λόγια σε κακοποιούμενες γυναίκες, ένα θέμα εξόχως σημαντικό και θλιβερό
συνάμα.
                                                             
Η Συνταγματική πρόβλεψη δημιούργησε σειρά δικαιωμάτων στην Ελληνίδα, όπως για
παράδειγμα ισότητα επαγγελματική, σε όλους τους τομείς και δράσεις, συμμετοχή  σε όλα
τα επίπεδα της δημόσιας και πολιτικής ζωής, κατάργηση της προίκας, κοινωνική ελευθερία
κ.λ.π..
                                                  
Θα επιμείνω λίγο στη συμμετοχή της Ελληνίδας στο δημόσιο τομέα.
Σύμφωνα με στοιχεία  που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα πάνω από το 50% του συνόλου
συχνά 50-60% είναι η πλήρωση των θέσεων στα Υπουργεία, στο Δικαστικό σώμα και στην
Εκπαίδευση.

Ο Μ. Δημητρίου, εξαίρετος δημοσιογράφος, σε σχετικό σχόλιό του σημειώνει, ότι η προοπτική
είναι η πλήρης γυναικοκρατία στο άμεσο μέλλον στις ανώτατες ιεραρχίες όπως οι γενικές
διευθύνσεις, τα Λύκεια, ο ΄Αρειος Πάγος, το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Αλλά τα προηγούμενα δεν αποτελούν ούτε τον κανόνα, αλλά ούτε και το ασφαλές κριτήριο
περί της σημερινής θέσεως της Ελληνίδας γυναικός. Και βεβαίως, αποτελούν τη μία όψη του
νομίσματος. Είναι αυτό που επιτρέπει τη διπλή ανάγνωση, όπως σημείωσα στην αρχή.

Διότι έναντι της επαγγελματικής αποκατάστασης και της οικονομικής αυτοδυναμίας της
Ελληνίδας, το τίμημα είναι η καθυστέρηση της προσωπικής της αποκατάστασης.

Το ζήτημα του γάμου και η μητρότητα έπονται. Και τα πράγματα επιβαρύνονται, όταν η
επιτυχημένη επαγγελματίας στο περιθώριο της εργασίας της πρέπει να γίνει συγχρόνως και
μία επιτυχημένη σύζυγος και μητέρα.

Τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά δύσκολα, εάν πρόκειται περί νέων γυναικών που πρέπει
να αναζητήσουν την ίση ευκαιρία, γνωρίζοντας το πιο σκληρό πρόσωπο της εργασίας,
ιδιαίτερα αυτή τη περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Ο όρος “χλιδάνεργοι” είναι επιτυχής αλλά δεν είναι λύση, ενώ ο οικονομικός παρασιτισμός
από την οικογένεια μπορεί να ευδοκιμήσει ελάχιστα.

Δεν έχουν άδικο να οργίζονται οι νέοι μας και δεν αρκεί μόνο να τους το αναγνωρίζουμε.
Αυτό ισχύει περισσότερο για τις νέες γυναίκες που ανεβαίνουν ένα Γολγοθά με μύριους
λαβυρίνθους με πρώτο εκείνον της επαγγελματικής αποκατάστασης.

Θα έπρεπε να αναγνωριστεί ότι η Πολιτεία με τη μορφή διαφόρων παρεμβάσεών της
(κοινοτικά προγράμματα κλπ.) επιχειρεί να δώσει διεξόδους.

Αλλά αυτές πρέπει να ενισχυθούν ενώ κάποτε το ζήτημα του επαγγελματικού
προσανατολισμού και της σύνδεσης του επαγγέλματος ανάλογα με την προσφορά
εργασίας θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά.

Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα και ως προς την εξίσωση των δύο φύλων παρά την
ύπαρξη των σχετικών νόμων που είναι εύκολο να φαλκιδευτούν, ότι προαπαιτείται αλλαγή
νοοτροπίας. Τα δύο φύλα θα πρέπει να πείσουν και να πειστούν.

Από τη δική μας την πλευρά θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι σε μία τέτοια σχέση
“και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττω”.