ΟΝΝΕΔ Κορινθίας

ΑΕΙ και ΑΤΕΙ ... στο δρόμο με τις λεύκες

Έχει γραφτεί από ΟΝΝΕΔ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Δευτέρα, 09 - 02 - 2009
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πρωϊνή" στις 10/2/09) (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ημερησία Κορίνθου" στις 11/2/09) (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ενημέρωση Πελοποννήσου" στις 11/2/09) (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κορινθιακή Ημέρα" στις 11/2/09) (δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ηγέτης της Κορινθίας" στις 20/2/09) Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό NUEVO 5 της ΟΝΝΕΔ - σελ. 23 Γράφει ο Βασίλης Μπαλάφας (Πρόεδρος Ν.Ε. ΟΝΝΕΔ Κορινθίας) « … προκειμένου να υπάρξει σύντομη ανταπόκριση στην προσδοκία ευρωπαίων πολιτών που είναι κάτοχοι διπλωμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τα οποία πιστοποιείται επαγγελματική εκπαίδευση και τα οποία έχουν χορηγηθεί σε κράτος μέλος εκτός από εκείνο στο οποίο θέλουν να εξασκήσουν το επάγγελμά τους, πρέπει να εφαρμόζεται και μια άλλη μέθοδος αναγνώρισης αυτών των διπλωμάτων η οποία να διευκολύνει, για τους πολίτες αυτούς, την άσκηση όλων των επαγγελματικών δραστηριοτήτων για τις οποίες απαιτείται, σε ένα κράτος μέλος υποδοχής, εκπαίδευση πέραν της δευτεροβάθμιας, εφόσον διαθέτουν τέτοια διπλώματα που τους προετοιμάζουν για τις δραστηριότητες αυτές, πιστοποιούν τη συμπλήρωση κύκλου σπουδών τουλάχιστον τριών ετών και έχουν χορηγηθεί σε άλλο κράτος μέλος … » Οδηγία 89/48/ΕΟΚ, Επίσημη Εφημερίδα αριθ. L 019 της 24/01/1989 σ. 0016 – 0023 Η αρχή του δρόμου τοποθετείται εκεί ακριβώς, στην έκδοση της παραπάνω οδηγίας, όταν διπλώματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που πιστοποιούσαν επαγγελματική εκπαίδευση ελάχιστης διάρκειας τριών ετών, καθορίστηκαν από την Ε.Ε. ως τα προαπαιτούμενα για να μπορεί ένας Ευρωπαίος πολίτης να εξασκήσει επάγγελμα σε κάθε κράτος-μέλος, μετακινούμενος στην επικράτεια της Ε.Ε.. Από τότε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, μεσολάβησαν πάρα πολλά γεγονότα, τα οποία δε χρειάζεται να αναφερθούν αυτή τη στιγμή, εξεδόθησαν διευκρινήσεις και νεότερες οδηγίες και το 2001 στα ΤΕΙ αναγνωρίστηκε με νόμο (!) το αυτονόητο (για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη), ότι δηλαδή ανήκουν στην ανώτατη τριτοβάθμια εκπαίδευση της Ελλάδας. Άλλωστε, υπερκάλυπταν τα προαπαιτούμενα (για τους εναντιωμένους) 3 χρόνια σπουδών, καθώς μαζί με την πρακτική άσκηση έφταναν τα 4 χρόνια (η πρακτική άσκηση συμπεριλαμβάνεται στον κύκλο σπουδών αφού αποτελεί προαπαιτούμενο για την κτήση πτυχίου). « … διπλώματα με τα οποία πιστοποιείται επαγγελματική εκπαίδευση … » αναφέρει η οδηγία και αυτό σημαίνει μόνο και μόνο ένα πράγμα : επαγγελματικά δικαιώματα. Η πληγή είναι μεγάλη στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες. Σε δεκάδες τμήματα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ εκκρεμεί ακόμα και σήμερα η έκδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο στα ΑΤΕΙ καθώς εκεί ανήκει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των εκκρεμοτήτων. Οι κυβερνήσεις του χθες δεν τόλμησαν να αγγίξουν την «καυτή πατάτα», ή το έκαναν αποσπασματικά και ελλιπώς, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Σε επερώτηση που κατατέθηκε στις 3/6/2003 προς το ΥΠΕΠΘ οι μεταξύ των υπογραφόντων κύριοι Ταλιαδούρος και Καλός επισημαίνουν ότι : « … Έκτο, δεν έχουν καθοριστεί ακόμη τα επαγγελματικά δικαιώματα σε 17 ειδικότητες, πράγμα που έχει ως συνέπεια τα χορηγούμενα πτυχία να μην έχουν αντίκρυσμα.» Μεγαλύτερη κινητικότητα επί της ουσίας, εντοπίζεται από το 2004 και μετά, οπότε και άρχισαν να τακτοποιούνται αρκετά τμήματα ΑΤΕΙ (κυρίως Πληροφορικής) σε πολλά εκκρεμή θέματα όπως το Προσοντολόγιο του Δημοσίου και οι κλάδοι ΠΕ-19 και ΠΕ-20 των καθηγητών πληροφορικής στα σχολεία. Σήμερα, ο κος Ταλιαδούρος είναι Υφυπουργός Παιδείας και υπό τον Υπουργό κο Στυλιανίδη, έχουν θέσει ως πρωταρχικό τους στόχο την τακτοποίηση αυτών των εκκρεμοτήτων (αυτό αποδεικνύει και η μεγάλη ενεργοποίηση των Σ.Α.Π.Ε. και Σ.Α.Τ.Ε.). Πάραυτα, «κάποιοι» προσπαθούν να δυναμιτίσουν εκ θεμελίων αυτές τις προσπάθειες βλέποντας τα πράγματα συντεχνιακά, μικροπρεπώς, ιδιοτελώς και ας μου επιτραπεί η έκφραση, ουτοπικά. Υποκρίνονται πως δε γνωρίζουν τι συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη και δημιουργούν θέματα τα οποία εν τέλει βλάπτουν τη Δημόσια Εκπαίδευση της χώρας, βλάπτουν τους ομοεθνείς τους, βλάπτουν το καθαρά ελληνικό δυναμικό και κανέναν άλλον. Συνεχίζουν μια διαμάχη που μοιάζει με εμφύλια και καθώς οι εξελίξεις και η πρόοδος γύρω μας προχωρούν, όταν πια θα είναι αργά, θα μας φταίνε πάλι οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι και ο ξένος δάκτυλος. Σήμερα, το 2008, δεν είναι δυνατό ορισμένοι οι οποίοι θεωρούν εαυτούς αιωνίως προνομιούχους, να αποκλείουν πτυχιούχους ΑΕΙ και ΑΤΕΙ από τη μεγάλη προσπάθεια της χώρας να κάνει το άλμα προς τα εμπρός. Η Ευρώπη έχει ξεπεράσει τέτοιες ατραπούς εδώ και δεκαετίες, η Ελλάδα έχει ενιαία ανώτατη εκπαίδευση, ΑΕΙ και ΑΤΕΙ ταξιδεύουν στις ίδιες ράγες, και επαγγελματικά κατοχυρωμένοι οι απόφοιτοί τους είναι έτοιμοι και μπορούν να απαντήσουν σε όλες τις προκλήσεις. Την ώρα που η χώρα μας καταδικάζεται στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για μη αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων ιδρυμάτων άλλων χωρών, δεν είναι δυνατόν εμείς οι ίδιοι να υποσκάπτουμε τους αποφοίτους της δικής μας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης οι οποίοι τελικά ρίχνονται στον ανταγωνισμό με συναδέλφους τους του εξωτερικού, σε μια άνιση αρένα που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε. Και ας μην ξεχνάμε και τη ρήση των παππούδων μας που λέει ότι αν πάρει φωτιά το σπίτι του γείτονα μάζεψε νερό ν' αντιμετωπίσεις την φωτιά και στο δικό σου σπίτι … Το μεγάλο μας πρόβλημα σαν χώρα είναι ότι δεν έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε τις έννοιες λαμβάνω μόρφωση ανώτατου επιπέδου (Πολυτεχνεία, ΑΕΙ, ΑΤΕΙ) και «ξέρω να κάνω». Δεν έχουμε μάθει την έννοια του επαγγελματικού δικαιώματος. Και πώς να τη μάθουμε άλλωστε όταν σε πολλά ΑΕΙ και στα περισσότερα ΑΤΕΙ, τα επαγγελματικά δικαιώματα εκκρεμούν εδώ και δεκαετίες, όταν ο Έλληνας από τη φύση του θεωρεί εαυτόν «ειδήμονα», όταν οι καταστάσεις αντιμετωπίζονται ευκαιριακά, όταν ο καθένας κοιτάει αυστηρά και μόνο το συμφέρον του. Αν σε αυτό το μείγμα προσθέσουμε και το μεγάλο μας μπέρδεμα σχετικά με τον όρο «ακαδημαϊκός», τότε έχουμε το τέλειο εκρηκτικό. Πολλοί, ίσως και επίτηδες, συγχέουν τον όρο «ακαδημαϊκός» με το επαγγελματικό δικαίωμα. Ο ακαδημαϊκός δεν χαρακτηρίζεται από το επαγγελματικό του έργο, καθίσταται τέτοιος από την προσφορά του στην επιστήμη, από το ερευνητικό του έργο, από την προσφορά του στην εκπαίδευση, από την αριστεία. Όποιος αποκτά επαγγελματικό δικαίωμα και κατά περίπτωση επιμελητηριακή ένταξη, δε γίνεται ακαδημαϊκός, γίνεται χρήσιμος στη δουλειά του, χρήσιμος στο κοινωνικό σύνολο εργαζόμενος στο γνωστικό του αντικείμενο με όρους αντάξιους των σπουδών του. Τέλος διαδρομής. Σήμερα βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι του δρόμου με τις λεύκες και έχουμε αργήσει πολύ να διαλέξουμε μονοπάτι. Το αν η συνέχεια εξελιχθεί σε εφιάλτη ή όχι έγκειται στη δική μας ωριμότητα ως πολίτες και ως επαγγελματίες, στην κοινωνική μας συνοχή, στο σεβασμό προς την προσπάθεια του συμπολίτη μας. Έγκειται στο σεβασμό μας προς την ελληνική δημόσια εκπαίδευση, στη θέλησή μας να πορευτούμε μαζί σε έναν κόσμο ίσων ευκαιριών, στο φιλελευθερισμό των ιδεών μας, στη γενναιότητα της αντίληψής μας επί των πραγμάτων. Ας μην επιλέξουμε λάθος …
Τελευταία ενημέρωση ( Κυριακή, 22 - 02 - 2009 )