Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Όλοι κατανοούμε ότι η σημερινή δεν είναι μια συνηθισμένη ψηφοφορία.

Γι’ αυτό είναι απαραίτητες απόψε τέσσερις κρίσιμες διευκρινίσεις.

-- Για το πώς βρεθήκαμε σε αυτό το μεταίχμιο.
-- Για το τι πραγματικά διακυβεύεται σήμερα.
-- Για το που θέλουμε να πάμε από δω και μπρος.
-- Και για το πώς θα βγούμε από το τωρινό αδιέξοδο για να μπούμε σε ένα δρόμο
σταθερότητας, Ανάκαμψης, Ανάπτυξης και κοινωνικής Συνοχής.

Πρώτον, πως βρεθήκαμε ως εδώ: Η σημερινή κατάσταση δεν έχει καμία σχέση με
εκείνη που παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ το 2009 ή με εκείνη που επικρατούσε το Μάιο του
2010, όταν υπογράφηκε το πρώτο Μνημόνιο.

Τον Οκτώβριο του 2009 η Ελλάδα αντιμετώπιζε πρόβλημα ελλείμματος. Όμως οι
αγορές εξακολουθούσαν ακόμα να τη δανείζουν.

Τότε η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βάλθηκε να διασύρει την Ελλάδα στο εξωτερικό ως
την πιο «διαφθαρμένη χώρα» στον κόσμο.

Το αποτέλεσμα το ξέρουμε: ούτε στις αγορές ξαναβγήκαμε κι έγινε η προσφυγή μας
στο Μηχανισμό Στήριξης.

Το πρώτο «κατόρθωμα» του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι μετέτρεψε ένα πρόβλημα ελλείμματος
σε κρίση δανεισμού.

Στην επόμενη διετία έκανε και το επόμενο βήμα. Μετέτρεψε το πρόβλημα δανεισμού
σε κρίση χρέους! Γιατί το 2010 ακόμα, το χρέος μας ήταν μεγάλο, αλλά βιώσιμο
ακόμα…

Ένα χρόνο αργότερα, διαπιστώθηκε απ’ όλους, αυτό που εμείς καταγγέλλαμε εξ
αρχής: ότι με το Μνημόνιο το πρόβλημα δανεισμού μετατράπηκε σε πρόβλημα
βιωσιμότητας χρέους. Δηλαδή, σε άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας. Και επιστροφής στη
δραχμή.

Αυτά όλα, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, δεν ήταν ούτε αναπόφευκτα, ούτε
«νομοτελειακά». Ήταν αποτελέσματα της αλλοπρόσαλλης πολιτικής που ακολούθησε
το ΠΑΣΟΚ πριν το Μνημόνιο, αλλά και της ίδιας της Πολιτικής του Μνημονίου. Που
αποδείχθηκε μια λάθος συνταγή, χειρότερη κι από την ασθένεια που επιχειρούσε να
θεραπεύσει.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Αυτά όλα είναι πια γνωστά. Κάποτε τα λέγαμε μόνοι μας, σε αυτή την αίθουσα. Τώρα
αποτελούν κοινό τόπο για όλους.

Αλλά αυτό δεν μας λύνει το πρόβλημα, σήμερα. Διότι από τότε η κατάσταση έχει
αλλάξει δραματικά. Κι αυτό μας φέρνει στο επόμενο ερώτημα...

Δεύτερον, λοιπόν, τι πραγματικά διακυβεύεται σήμερα:

Από το Μάιο του 2010 ως τα τέλη του 2011, αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη δυνάμεις
που προωθούν, ανοικτά πια, την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτό είναι κάτι που
πρέπει να αποτρέψουμε. Γιατί το σοκ που θα υποστεί η χώρα από μια τέτοια εξέλιξη
είναι  δύσκολο να το αντέξει οποιαδήποτε κοινωνία, οποιαδήποτε δημοκρατία και
οποιαδήποτε οικονομία. Κυρίως όταν είναι αναγκασμένη να εισάγει σχεδόν τα πάντα,
γιατί στο μεταξύ άφησε να πέσει κατακόρυφα η ανταγωνιστικότητά της και να
συρρικνωθεί η παραγωγική της βάση.

Αυτό ακριβώς το πολύ αρνητικό κλίμα για την Ελλάδα άρχισε να αλλάζει τον 
τελευταίο καιρό:

Αναγνωρίζουν όλο και περισσότεροι, ότι η πολιτική που, αντί να εξυγιάνει την
Ελλάδα την οδήγησε στην παράλυση, σήμερα απειλεί και ολόκληρη την ευρωζώνη.
Και η ύφεση που δημιουργείται σήμερα στην Ευρώπη, όχι μόνο απειλεί να οδηγήσει
και τις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες εκεί που οδήγησε τα τελευταία δύο χρόνια την
Ελλάδα, αλλά απειλεί να βυθίσει και τον υπόλοιπο κόσμο στην ύφεση.

Αυτή η αλλαγή του κλίματος στην Ευρώπη είναι η μεγάλη θετική εξέλιξη των
τελευταίων ημερών. Κι έγινε εφικτή για δύο λόγους:

-- Πρώτον, γιατί το Ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε τη νέα δανειακή σύμβαση, με την
οποία κουρεύεται το ελληνικό χρέος.

-- Και δεύτερον, γίνεται παντού αντιληπτό πως η συνταγή της μονομερούς λιτότητας,
μας βυθίζει σε χειρότερα αδιέξοδα, γι αυτό και ζητάμε να δοθεί πια προτεραιότητα
στην Ανάκαμψη.

Η Νέα Δημοκρατία αμφισβήτησε, εξ αρχής, τη συνταγή της μονομερούς λιτότητας. Η
Νέα Δημοκρατία επέμενε - και επιμένει πάντα - να ζητά άμεσα μέτρα  Ανάκαμψης. Και
η Νέα Δημοκρατία συνέβαλε στο να ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση, ζητώντας
ταυτόχρονα να δοθεί στο εξής προτεραιότητα στην Ανάκαμψη.

Η αλλαγή του κλίματος στην Ευρώπη είναι κάτι που το επιδιώξαμε και, τώρα πια,
φαίνεται να ξεκινάει...