Η ανάγκη για τη μείωση των δαπανών του δημοσίου τομέα δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί
με την αιφνίδια απόλυση χιλιάδων εργαζομένων, που από τη μια στιγμή στην άλλη
κινδυνεύουν να βρεθούν στην ανεργία και στην έσχατη απόγνωση.

Η μέριμνα για τους ανθρώπους αυτούς αποτελεί υποχρέωση μιας δημοκρατικής
πολιτείας.

Μπαίνοντας σε εργασιακή εφεδρεία οι εργαζόμενοι που θα κριθούν υπεράριθμοι ή οι
υπηρεσίες τους θα κλείσουν, θα προκαλέσουν σημαντική μείωση των δαπανών του
Δημοσίου, διότι:

Πρώτον: Ο εργαζόμενος που μπαίνει σε εργασιακή εφεδρεία παίρνει μόνο τις βασικές
αποδοχές, χωρίς υπερεργασία, υπερωρίες, επιδόματα, κ.λπ.

Δεύτερον: Τα Ασφαλιστικά Ταμεία δεν χάνουν τις εισφορές, όπως θα γινόταν σε
περίπτωση απολύσεων.

Τρίτον: Το Δημόσιο δεν επιβαρύνεται με τα επιδόματα ανεργίας, που θα κατέβαλλε
σε περίπτωση απολύσεων.

Τέταρτον: Το Δημόσιο εξοικονομεί και το λεγόμενο μη μισθολογικό – λειτουργικό κόστος,
που φθάνει σχεδόν το 25% του κόστους λειτουργίας ενός Οργανισμού (ενοίκια κτηρίων,
θέρμανση, τηλέφωνα, ρεύμα, κόστος καθαριότητας, λειτουργικά κ.λπ.).

Πέμπτον: Η οικονομία βγαίνει κερδισμένη, αφού ο μισθός που παίρνουν όσοι περνούν
σε εργασιακή εφεδρεία περνά στην πραγματική οικονομία μέσω της κατανάλωσης από
την οποία και το Δημόσιο έχει έσοδα φόρων κ.λ.π.

Έκτον: Δεν πετιούνται στην κοινωνία επιπλέον στρατιές ανέργων και μάλιστα σε μια
τόσο δύσκολη περίοδο, όπου η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε αρνητικό προηγούμενο.

Έβδομον: Είναι λογικό πολλοί από αυτούς -ιδιαίτερα οι νεώτεροι- να προσπαθήσουν
να βρουν κάπου αλλού δουλειά για να καλύψουν τη διαφορά εισοδήματος που θα
προκύψει στην τσέπη τους. Άρα, αντίστοιχα, θα μειωθεί η δημόσια δαπάνη για την
εργασιακή εφεδρεία.

Όγδοον: Υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα επιμόρφωσης σε νέες δεξιότητες που θα
μπορούσαν και το συνολικό κόστος της δημόσιας επιβάρυνσης να ελαφρύνουν και την
επαγγελματική επανένταξη να διευκολύνουν.

Ένατον: Για εκείνους που βρίσκονται κοντά στη σύνταξη το κόστος από την εργασιακή
εφεδρεία θα είναι μικρότερο από το κόστος της αποζημίωσης λόγω απόλυσης.

Έχουμε επεξεργαστεί την εφαρμογή του θεσμού ανάλογα με την ηλικία των
προσώπων που μπαίνουν σε εργασιακή εφεδρεία.

- Για όσους είναι πάνω από τα 50 προτείνουμε εφεδρεία με το βασικό μισθό ως τη
σύνταξη, εκτός κι αν βρει δουλειά αλλού.

- Για όσους είναι από τα 40-50 δύο τριετίες και

- Για όσους είναι από τα 30-40 μια τριετία.

Για τις δυο τελευταίες κατηγορίες, τα όρια εφεδρείας ισχύουν εφόσον στο μεταξύ
υπάρχει ανάκαμψη, δημιουργούνται θέσεις εργασίας και μπορούν να τις διεκδικήσουν.

Σε αντίθετη περίπτωση, τα όρια εφεδρείας παρατείνονται.

Σε όλες τις περιπτώσεις προκύπτει ότι μπορούμε να έχουμε ταχύτερη μείωση
προσωπικού και ελλείμματος σε σύγκριση με την άμεση απόλυση.

Αν λάβουμε υπόψη το συνολικό κόστος της ανεργίας, η τριετία επιτρέπει επαρκή χρόνο
μαθητείας για μετάταξη. Εάν ο θεσμός περιοριστεί στον ένα χρόνο, ουσιαστικά στέλνουμε
τον εργαζόμενο σε ανεργία από τώρα.

Για παράδειγμα, ένας 30ρης σιδηροδρομικός που πάει στην εφεδρεία μπορεί σε τρία χρόνια
να βγει τεχνικός κομπιούτερ ή νοσηλευτής, αν πάει σε πρόγραμμα επιμόρφωσης από τώρα.
Σε ένα χρόνο δεν θα μπορεί.