Κοιτάζω πάλι, αυτή τη φορά με έκπληξη, τα αποτελέσματα των τελευταίων
ευροεκλογών. Όχι τι ψήφισαν, όσοι ψήφισαν. Κοιτάω τους υπόλοιπους που δεν
ψήφισαν. Οι τρεις χώρες με τη μεγαλύτερη αποχή ήταν η Πορτογαλία, η Ισπανία
και η Ελλάδα, οι χώρες δηλαδή που σήμερα παλεύουν για την οικονομική επιβίωση
τους.
Στην Ελλάδα, από το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" που ξεσήκωνε κάποτε έναν
ολόκληρο λαό, έως το "στην ΟΝΕ μπήκαμε με το σπαθί μας", κατά παράδοξο τρόπο
και τα δύο ειπωμένα από το ίδιο κόμμα, δεκαετίες μετά την πρώτη επιτυχημένη
αναίμακτη μεγάλη ελληνική ιδέα της ένταξης μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια,
που στέριωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δείχνουμε να μην πήραμε είδηση για
τις ευκαιρίες που ανοίχτηκαν μπροστά μας. Οι αγροτικές επιδοτήσεις συνεισέφεραν
τα μέγιστα για να γεμίσει ο κάμπος με πολυτελή αυτοκίνητα και οι επιδοτήσεις για
περιβαλλοντικά ζητήματα πλέον επιστρέφονται, κατόπιν δικαστικών αποφάσεων,
γιατί δεν κάναμε ούτε τα ελάχιστα απ' όσα είχαμε δεσμευτεί. Η οικογένεια της
Ευρώπης μεγάλωσε, τα αρχικά 10 κράτη έγιναν 27, αλλά εμείς αντί να είμαστε
στο "Top Ten" παραμένουμε ο αδύναμος κρίκος.
Σήμερα καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα γιατί αποδειχθήκαμε κακοί
διαχειριστές χρήματος, αντιπαραγωγικοί και σπάταλοι. Και δικαίως αναρωτιέται
ο κάθε πολίτης: "γιατί εγώ;" και "ποιός φταέι;". Θέση μου είναι ότι η λογική που
λέει "όσα έγιναν, έγιναν" στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορεί να ισχύει.
Οι ευθύνες αυτή τη στιγμή δεν είναι πολυτέλεια. Είναι προϋπόθεση της κάθαρσης
και της κοινωνικής συνοχής. Δεν μπορεί να αρθρωθεί πειστικός πολιτικός λόγος
προς οποιονδήποτε αν δεν υπάρξει κάθαρση. Και η κάθαρση θα γίνει με την
τιμωρία. Βαθύς και ουσιαστικός έλεγχος σε όσους διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα
και καταλογισμός των πολιτικών ευθυνών. Είναι ικανές και αναγκαίες συνθήκες
για την οικονομική λύση μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Και έπονται
τα υπόλοιπα, περί μείωσης φορολογικών συντελεστών, μείωσης του τεράστιου
κράτους και ανάπτυξης της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Προϋπόθεση της
εξεύρεσης λύσης από το οικονομικό αδιέξοδο είναι να επανέλθει η εμπιστοσύνη
των πολιτών στο μέλλον του τόπου.
Ξανασκέφτομαι τα αποτελέσματα των τελευταίων ευροεκλογών. Ίσως οι πολίτες
έχουν δίκιο να απέχουν. Απέχουν όχι γιατί αδιαφορούν αλλά γιατί δεν συμμετέχουν
όσο θα έπρεπε. Η Ευρώπη έχει χάσει τη λαϊκή δύναμη των εκατοντάδων
εκατομμυρίων πολιτών της και έχει κλειστεί σε οικονομικές ελίτ που κυβερνούν
κοινωνίες που δεν γνωρίζουν. Ποιός Έλληνας ξέρει τι συμβαίνει στα κλειστά γραφεία
των Βρυξελλών και ποιός Ευρωπαίος γνωρίζει τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής
υπαίθρου;
¶ρα, πριν αποφανθούμε ότι φταίνε οι ξένοι, οι κακοί, για όσα μας συμβαίνουν, ότι
μας χρηματοδοτούσαν ληστρικά ασχέτως αν εμείς το δεχόμασταν, ότι μας έδιναν
επιδοτήσεις χωρίς να μας ελέγχουν ασχέτως αν εμείς δεν ελέγχαμε τον εαυτό μας,
ότι έδειξαν να μας εμπιστεύονται ασχέτως αν εμείς τους παρουσιάζαμε πλαστά
στοιχεία, πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Να δούμε που έχουμε βγάλει
σπυριά και να διώξουμε τα αποστήματα. Και ασφαλώς, και κυρίαρχα, να
αξιοποιήσουμε και να επενδύσουμε σε ότι υγιές υπάρχει για να ξελασπώσουμε.
Αυτός θεωρώ ότι είναι ο μόνος τρόπος να πάψουμε να θεωρούμε ως βασικό
παράγοντα διακύμανσης των spreαd τις όποιες αρρωστημένες (πιθανές)
σεξουαλικές επιλογές του πρώην διευθυντή του διεθνούς νομισματικού ταμείου.
Από το Moriasnews.gr
