Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στο Α΄ Συνέδριο του κόμματος, τον Μάιο
του 1979, διατύπωσε τις ιδεολογικές μας αρχές, τοποθέτησε τον ριζοσπαστικό
φιλελευθερισμό, μεταξύ του παραδοσιακού φιλελευθερισμού και του δημοκρατικού
σοσιαλισμού και επισήμανε ότι, η Νέα Δημοκρατία αποβλέπει στην κοινωνική
δικαιοσύνη. Προσδιόρισε δε το περιεχόμενό της, ως έκφραση της συνταγματικά
κατοχυρωμένης αρχής της ισότητας όλων των Ελλήνων πολιτών, όχι μόνον
απέναντι του νόμου, αλλά και απέναντι των ευκαιριών που διανοίγει ο πολιτικός,
οικονομικός και κοινωνικός βίος. Από εδώ, συνεπώς, απορρέει η κοινωνική
διάσταση της φιλελεύθερης ιδεολογίας, ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός, που, όπως
έχει τονίσει ο Αντώνης Σαμαράς, στο Έκτακτο Συνέδριο του κόμματος (7.11.2009),
«είναι η επίκαιρη εκδοχή του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, που αποτέλεσε
τη μεγάλη παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή».

Μέσα στην εξαιρετικά δύσκολη οικονομική συγκυρία, στην οποία βρίσκεται, αυτή
την στιγμή, η χώρα μας, η αναζήτηση διεξόδου και προοπτικής για το μέλλον
αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο, που πρέπει να διέπει κάθε πολιτική πρόταση, η
οποία επιδιώκει να  διαμορφώσει συνθήκες θετικής επιρροής προς την κοινή
γνώμη και, κατά συνέπεια, σχέσεις εμπιστοσύνης με τον ελληνικό λαό.

Άρα, λαμβάνοντας υπ’ όψη και την προφανή κυβερνητική ανεπάρκεια και
αναποτελεσματικότητα, το διαρκές ζητούμενο για τη Νέα Δημοκρατία είναι η
διατύπωση ιδεών και προτάσεων, που να ανταποκρίνονται στην σημερινή συγκυρία
και, κυρίως, να πείθουν για την δυνατότητα ουσιαστικής και αποτελεσματικής
αντιμετώπισης των σημερινών προβλημάτων.

Τούτο σημαίνει ότι, ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός καλείται να υπηρετήσει την
χώρα ως ιδεολογικό υπόβαθρο λύσεων ικανών να οδηγήσουν, αρχικά μεν, στην
έξοδο από την κρίση, μελλοντικά δε, στην διαμόρφωση προϋποθέσεων ανάπτυξης
και ευημερίας.

Με άλλα λόγια:

Οφείλουμε να καταστήσουμε τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό κτήμα του κάθε
πολίτη.

Οφείλουμε να πείσουμε την ελληνική κοινωνία ότι ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός
απορρέει από  την βαθιά πίστη μας στον άνθρωπο και εκφράζει τον απόλυτο
σεβασμό μας προς την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του.

Οφείλουμε να μετατρέψουμε τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό σε σταθερό εργαλείο
του πολιτικού μας λόγου, έτσι ώστε να διαλύσουμε τον μόνιμο μύθο, που
συστηματικά καλλιεργεί η αριστερά, εμφανιζόμενη ως, δήθεν, αποκλειστικός
φορέας κοινωνικού χαρακτήρα ανησυχιών, προβληματισμών και πρωτοβουλιών.

Μόνον έτσι θα επιτύχουμε την απαγκίστρωση της ελληνικής κοινωνίας από τις
ξεπερασμένες ιδεοληψίες της αριστεράς, που κρατούν την χώρα δέσμια
αναχρονιστικών θεσμών και δομών και θα διαμορφώσουμε το αναγκαίο και
σταθερό πλαίσιο αρχών, πάνω στο οποίο θα στηριχθεί ο αντιπολιτευτικός μας
λόγος σήμερα και η κυβερνητική μας πολιτική αύριο.

Μια από τις επικυρίαρχες, σήμερα, ιδεοληψίες, που δυστυχώς πέτυχε, κατά την
διάρκεια της Μεταπολίτευσης, να επιβάλει η αριστερά στην συνείδηση της κοινής
γνώμης, εξ αιτίας και της ιδεολογικής ανοχής της παράταξής μας, είναι η φοβική
σιωπή σημαντικής μερίδας του ελληνικού πληθυσμού μπροστά στην
περιφρονητική απαξίωση του πατριωτικού συναισθήματος, ως δήθεν
αναχρονιστικής, αντιδραστικής και φυσικά αντιπροοδευτικής ιδέας.

Πράγματι, στο όνομα ενός επιπόλαιου φιλειρηνισμού, ενός λαγνειακού
διεθνισμού και μιας δυσπροσδιόριστης συναδέλφωσης των λαών, οι χθεσινοί 
ξεδιάντροποι υμνητές της «μοναδικής πατρίδας των λαών», οι ανομολόγητοι
θαυμαστές της «17 Νοέμβρη», οι αμετανόητοι ονειροπόλοι της τριτοκοσμικής
ουτοπίας και οι σύγχρονοι λάτρεις ενός διαστρεβλωτικού «παγκοσμιοποιητικού»
δόγματος, συνθέτουν την ανίερη συμμαχία, που ηδονίζεται με την νευρωτική
επίδειξη αντιπατριωτικού πνεύματος, λιποθυμά από συγκίνηση για κάθε είδους
δικαιώματα,  εκτός από τα δίκαια του Ελληνισμού και αγωνίζεται παθιασμένα
προκειμένου, αφ’ ενός να μετατρέψει την εθνική μας ιστορία σε παρανοϊκό
αφήγημα των συμπλεγματικών της βιωμάτων και, αφ’ ετέρου, να αποκόψει
την Εκκλησία από τον εθνικό κορμό, αποκαθηλώνοντας την Ορθοδοξία από
την κατακτημένη θέση της, ως θεμελιώδους παράγοντα διαμόρφωσης της
ελληνικής ιδιοπροσωπείας.

Και όμως! Ενώ αυτοί που τολμούν να αντισταθούν σ’ αυτή τη ιδεολογική ομηρία
της αριστεράς χαρακτηρίζονται, υποτιμητικά, από «φασίστες» και «υπερεθνικιστές»
μέχρι «ελληναράδες» και «πατριδοκάπηλοι», τους τελευταίους μήνες, όλο και πιο
συχνά, ακούμε τον πρωθυπουργό και τους κορυφαίους υπουργούς του να
επικαλούνται τον Πατριωτισμό των Ελλήνων, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η
οικονομική κρίση και να γίνουν αποδεκτά τα επώδυνα κυβερνητικά μέτρα που
συμφωνήθηκαν με την λεγόμενη «τρόϊκα». Το πράγμα θυμίζει τον Στάλιν, που
όταν χρειάσθηκε να αντιμετωπίσει την γερμανική επίθεση, ξέχασε την διεθνιστική
του ιδεολογία και έκανε έκκληση στον πατριωτισμό των συμπολιτών του για
την «προάσπιση της Σοβιετικής Πατρίδας».

Όμως το ζήτημα δεν είναι η υποκρισία και οι σκοπιμότητες των κυβερνητικών
στελεχών, με πρώτο τον Γ. Παπανδρέου. Το πραγματικό ζήτημα, για το οποίο
οφείλουμε να αγωνισθούμε σθεναρά, ώστε να το επαναφέρουμε στις αληθινές
του διαστάσεις, σήμερα περισσότερο από ποτέ, εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης,
είναι η αξία του Πατριωτισμού ως κινητήριας ηθικής δύναμης, ικανής να
προκαλέσει εθνική συσπείρωση, κοινωνική αλληλεγγύη και παλλαϊκή
ενεργοποίηση, για την αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων και την
αναζήτηση ελπιδοφόρας πορείας για το μέλλον.

Η ανιδιοτελής και χωρίς όρους αγάπη για την πατρίδα, η ανυπόκριτη τιμή στην
ιερή μνήμη των ηρώων του έθνους, η διαρκής αναφορά στους εθνικούς μας αγώνες,
η αταλάντευτη πίστη στις διαχρονικές παραδόσεις και αξίες του Ελληνισμού, η
αδιαπραγμάτευτη προσήλωση στα δίκαια και τις νόμιμες διεκδικήσεις της χώρας
μας και ο απόλυτος σεβασμός της εθνικής μας ιστορίας, αποτελούν αναγκαίες
προϋποθέσεις της εθνικής μας αυτογνωσίας.

Με την σειρά της, η εθνική μας αυτογνωσία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση
δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ανάπτυξης, αφού δημιουργεί τον
συνεκτικό ιστό της κοινωνίας,   πάνω στον οποίο μπορούν να στηριχθούν
σταυροφορικές επιδιώξεις, όπως είναι η υπέρβαση της σημερινής οικονομικής
κρίσης και οραματικές διεκδικήσεις, όπως επιβάλλει η ανάγκη  διαμόρφωσης μιας
ελπιδοφόρας προοπτικής για το αύριο.

Σε πλήρη αντίθεση με την εξουθενωτική λογική της ισοπέδωσης των λαών και,
ακόμη περισσότερο, σε πλήρη αντίθεση με την λογική της μετατροπής ιστορικών
λαών σε πληθυσμούς χωρίς ταυτότητα, ο Γ. Παπανδρέου ξέχασε την
πολυδιαφημισμένη από τον ίδιο πολυπολιτισμικότητα και ανέτρεξε, έστω και για
λόγους σκοπιμότητας, στην μυστική εσωτερική δύναμη, που μπορεί να
ξεσηκώσει την ψυχή, το συναίσθημα και την λογική ενός λαού και που δεν
είναι άλλη από  τον Πατριωτισμό.

Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι ο Πατριωτισμός των Ελλήνων αποτελεί σαφή και
ρητή συνταγματική επιταγή (Σ. άρθρο 120 παρ. 4), η δε ανάπτυξη εθνικής και
θρησκευτικής συνείδησης, αποτελεί, κατά τον Καταστατικό μας Χάρτη, σκοπό
της παιδείας ως βασικής αποστολής του Κράτους (Σ. άρθρο 16 παρ. 2).

Συνεπώς, ένα κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία, με θεμελιώδη καταστατική της
αρχή, διατυπωμένη από τον ιδρυτή της, την πίστη στην Ιδέα του Έθνους και με
βάση την οποία χαρακτηρίσθηκε από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή
(Ιδρυτική διακήρυξη Νέας Δημοκρατίας 4.10.1974), ως η πολιτική παράταξη
που ταυτίζει το Έθνος με τον Λαό, δεν μπορεί παρά να υπηρετεί αυτή ακριβώς
την αντίληψη, ως κυρίαρχο στοιχείο του πολιτικού της λόγου, με διαρκή
αποτύπωση, αναφορά και εφαρμογή στην πολιτική της πρακτική.

Με αυτά τα δεδομένα και, μάλιστα, υπό τις συνθήκες της σημερινής οικονομικής
συγκυρίας, οφείλουμε να αποκαταστήσουμε τον Πατριωτισμό ως θεμελιώδες
συστατικό της  εθνικής μας αυτογνωσίας, με στόχο την συσπείρωση της ελληνικής
κοινωνίας για την επιτυχή αντιμετώπιση της κρίσης.

Οφείλουμε να τον καταστήσουμε κινητήριο μοχλό δημιουργικής πολιτικής και
εξυπηρέτησης των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων.

Οφείλουμε να τον αναδείξουμε σε ουσιαστικό συντελεστή για την επιστροφή της
ηθικής, ως πρωταρχικής αξίας και ως απαράβατης προϋπόθεσης για την συμμετοχή
στην πολιτική.

Οφείλουμε, συνεπώς, να προκαλέσουμε την αφύπνιση του πατριωτικού
συναισθήματος.

Όχι, βέβαια, με την μορφή καιροσκοπικού συνθήματος, με στόχο την πραγμάτωση
της φοροεισπρακτικής επιδρομής και της ανάλγητης καταλήστευσης μισθών και
συντάξεων, που επιχειρεί η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ.

Αλλά ως υγιούς  όρου πνευματικής εγρήγορσης και ψυχικής ανάτασης, που
απαιτούν οι περιστάσεις,  ώστε να καταστεί δυνατή η αποφασιστική αντιμετώπιση
χρονίων προβλημάτων του μεταπολιτευτικού βίου της χώρας, που αποτελούν τις
παθογένειες, μέσα στις ποίες επωάσθηκε, αναπτύχθηκε κα γιγαντώθηκε η σημερινή
κρίση.

Με όπλο μας τον Πατριωτισμό θα μπορέσουμε:

-Να εξαλείψουμε την αίσθηση μιας γενικευμένης σήψης, που κυριαρχεί σε τέτοιο
βαθμό, ώστε, η εκδήλωση πίστης και αφοσίωσης σε αρχές και ιδανικά, αντί να
αποτελεί την αυτονόητη προϋπόθεση της συμμετοχής στα κοινά, εκλαμβάνεται
ως  ένδειξη αναχρονισμού ή ξεπερασμένου ρομαντισμού και αντιμετωπίζεται, στην
καλύτερη περίπτωση, με συγκατάβαση και, στην χειρότερη, με ειρωνεία ή ακόμη
και με περιφρόνηση.

-Να αναβαθμίσουμε την πολιτική ζωή, που μοιάζει να σύρεται από τις διαθέσεις
των επικοινωνιολόγων και την ασθμαίνουσα αναζήτηση εντυπώσεων και
ψευδαισθήσεων, ενώ, ταυτόχρονα, σύρεται μακριά από το θεσμικό περιβάλλον
της, σε σκοτεινούς διαδρόμους συναλλαγής, παραπολιτικής και αδιαφάνειας.

-Να αποτρέψουμε την υποταγή σε κυκλώματα πολιτικοοικονομικών συμφερόντων,
η οποία θεωρείται, από την συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης, ως
φυσιολογικό επακόλουθο της ενασχόλησης με την πολιτική και να καταπολεμήσουμε
την παρανομία και της διαπλοκή, που έχουν προσλάβει, στο υποσυνείδητο
των περισσοτέρων Ελλήνων, την μορφή γιγαντιαίας Λερναίας Ύδρας.

-Να αντισταθούμε στην άκρατη ιδιοτέλεια και στην δια παντός μέσου επιδίωξη
της κοινωνικής καταξίωσης, που έχουν υποκαταστήσει την συναίσθηση του
καθήκοντος και του δημοσίου συμφέροντος,

-Να αρνηθούμε την ιδεολογία του «βολέματος» και της «λούφας», που
υπηρετείται, με συνέπεια και φανατισμό, από ανάλγητες συντεχνίες, οι οποίες
εξακολουθούν να διεκδικούν προκλητικές διευκολύνσεις και προνόμια, στο
όνομα, δήθεν, των εργαζομένων και της προστασίας του δημοσίου πλούτου.

-Να πατάξουμε την γραφειοκρατία, που αποτελεί τον κυματοθραύστη κάθε
αναπτυξιακής προοπτικής και την λογική του δημοσίου ως καταφύγιου κάθε
αντιπαραγωγικής και μη ανταγωνιστικής νοοτροπίας, με επακόλουθο την
δημιουργία λειτουργικών αγκυλώσεων και αναχρονιστικών μηχανισμών,
που αποθαρρύνουν συνειδητά  κάθε μεταρρυθμιστική ή ανανεωτική διάθεση
και πρωτοβουλία.

-Να ορθώσουμε το ανάστημά μας στην μετατροπή των πανεπιστημίων σε πυρήνες 
μονολιθικής αριστερόστροφης αμάθειας και ευτελούς συναλλαγής (και μάλιστα
στο όνομα του εκδημοκρατισμού) και του πανεπιστημιακού ασύλου σε φορέα
«συνταγματικά» κατοχυρωμένης αλητείας και εγκληματικότητας.

-Να εμποδίσουμε τον εκφυλισμό της ποιότητας και της διαχρονικότητας του
ελληνικού Πολιτισμού, σε ανούσια ψυχαγωγία αβανταδόρικου λαϊκισμού και 
φολκλορικής ισοπέδωσης.

-Να υπηρετήσουμε αποτελεσματικά τις εθνικές μας αξιώσεις και συγκεκριμένα
την προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και της εδαφικής μας
ακεραιότητας, την δίκαιη επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, την επιβίωση
των Βορειοηπειρωτών στις εστίες τους, την αποτροπή του σφετερισμού του
ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας και την διατήρηση της Θράκης
μακριά από τις νεοοθωμανικές φαντασιώσεις.

Πρέπει, τελικά, να αντιληφθούμε, όλοι μας, ότι η κρίση, που μαστίζει την ελληνική
κοινωνία, επειδή δεν είναι μόνον οικονομική, δεν αντιμετωπίζεται με οικονομικά
μέτρα και τεχνοκρατικές εμπνεύσεις, όσο «περισπούδαστες» και αν είναι αυτές.

Απαιτεί, πάνω απ’ όλα, βαθιές ψυχικές διεργασίες.

Γι’ αυτό:

Ας προτάξουμε το πατριωτικό φρόνημα,

Ας ξαναβρούμε την αυτοπεποίθηση που προσφέρουν η πατριωτική συνείδηση και,
κοντά σ’ αυτήν, η συναίσθηση της προσφοράς προς την ελληνική κοινωνία και
η επίγνωση του χρέους προς τη νεολαία μας.

ας αγωνισθούμε για την επιβίωση της πολιτιστικής μας ταυτότητας στο σύγχρονο
περιβάλλον,

ας φανούμε ανένδοτοι στον απόλυτο σεβασμό της εθνικής μας αξιοπρέπειας,

ας γίνουμε, χωρίς περιστροφές, υπολογισμούς και συμψηφισμούς, ανάχωμα στην
καταλήστευση του δημοσίου πλούτου,

ας ξανατιμήσουμε,  με υπερηφάνεια, τα ιερά και τα όσια του έθνους, τους ήρωες
και τους νεκρούς των εθνικών μας αγώνων,

ας γίνουμε δυσάρεστοι σε φίλους, ενοχλητικοί σε συμφέροντα και βλαπτικοί
για τις ακόρεστες φιλοδοξίες κάποιων ανάλγητων τρωκτικών της εξουσίας,

ας παλέψουμε ανυποχώρητα για δικαιοσύνη, αξιοκρατία και διαφάνεια και

ας αναλωθούμε στην  αδιάκοπη προσπάθεια για ουσιαστική προστασία του
περιβάλλοντος, σύγχρονες υπηρεσίες υγείας, αποτελεσματικό και δίκαιο
φορολογικό σύστημα, διασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης των ασθενεστέρων
πληθυσμιακών ομάδων,  παραγωγική δημόσια διοίκηση, πραγματική ελληνική
παιδεία.

Με άλλα λόγια, ας ταρακουνήσουμε τα υγιή αντανακλαστικά της Νέας
Δημοκρατίας και ας προχωρήσουμε, υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, σε
επιλογές και δράσεις αντάξιες της ιστορίας μας και των αρχών της παράταξής
μας.